“Ja, blijf daar maar liggen slaaf, laag bij de grond! Er is vandaag voor jou geen enkele reden om je hoofd hoger te houden dan mijn knie.”

Terwijl je je hoofd draait om op te kijken naar je Meesteres, zie je als eerste haar hoge leren laars, die vlak voor je ogen op de grond staat. Een prachtige zwarte leren laars met hoge hak, slechts enkele centimeters bij je vandaan. Verder met je ogen omhoog gaand zie je haar latex bodysuit, strak en glimmend om haar perfect gevormde lijf. Wat zou je je handen graag over het gladde latex laten glijden, alle welvingen en vormen van haar prachtige lichaam volgend. Maar je weet wel beter… één verkeerde aanraking en een ongenadige keiharde afstraffing zou het gevolg zijn. Op dit moment mag je niet eens haar hak aanraken, niet met je handen noch met je tong. Je mag niet eens de vloer likken waarop ze loopt…

Misschien mag je als vloertje dienen en loopt ze met haar hakken over je heen. Jou compleet negerend, alsof je niets meer bent dan een tapijt, of een vloertegel. Niet iets om rekening mee te houden in ieder geval. Zou de Meesteres je überhaupt wel zien, zou ze naar je kijken? Net als je ogen verder omhoog willen, naar haar gezicht, voel je een grote, dikke klodder spuug op je voorhoofd vallen. En vlak daarna nog één, gevolgd door een gemeen, sadistisch lachen van de Meesteres.

Je voelt hoe zich een slijmspoor vormt van je voorhoofd, langs je neus naar beneden. “Als mijn goddelijke vocht je lippen bereikt, wil ik dat je alles heel voorzichtig met je tong opvangt, slaafje. Begrepen?”, zegt ze, terwijl direct er achteraan nog een lange sliert spuug vanuit de mond van de Meesteres naar beneden druipt, klaar om zich bij de rest van het speeksel op je hoofd te voegen. “BEGREPEN?” herhaalt ze wat strenger terwijl ze je ruw aan je haren omhoog trekt tot vlak voor haar gezicht.

Nu kan je eindelijk in haar schitterende, prachtige ogen kijken. Maar je durft niet eens meer, zo kwaad en streng is haar blik. “Als *PETS* ik *KLETS* je *KNAL* iets *KLEDDER* vraag *KLENG* antwoord *KNAL* je *PETS* in *KLETS* het *KNAL* vervolg *KLEDDER* meteen, *PETS* slaaf. Is dat begrepen?”, vraagt ze, ieder woord vergezeld gaand van een snoeiharde faceslap. Je wangen gloeien, waarschijnlijk zijn ze vuurrood geslagen en je bent wat beduusd van de plotselinge regen aan oorvijgen. Maar gelukkig ben je vlug genoeg om te antwoorden… “Ja Meesteres, het zal niet meer voorkomen Meesteres!”

“Genoeg gepraat slaaf, voorlopig wil ik je niet meer horen.” Ze laat je haren los en trekt de rits van haar laars naar beneden. De laars gaat uit. “Mond open,” beveelt ze je en je gehoorzaamt natuurlijk meteen, in de hoop dat je haar welgevormde voet mag vereren. Ja, het lijkt erop… ze doet haar sok al uit! Ja, ja, ja… hoopvol zit je nog te wachten met je mond open. BWAH, de vieze sok van de Meesteres wordt in je mond gepropt. “Zo, dat houdt je wel even stil de komende tijd”, vervolgt ze. “Ik wil je als voetenbankje gebruiken en daar hoort geen enkel geluid bij. Mocht ik ook maar een kreun van je horen, gaat de sok eruit en gebruik ik je als asbak, begrepen?”

“Jhw Mehwsterus” mompel je gedwee zo goed en zo kwaad als je kan door de sok heen. Je laat het wel uit je hoofd om niet meteen te antwoorden. Je hebt je lesje geleerd. Dacht je… want was het ook niet zo dat de Meesteres je niet meer wilde horen?

Benieuwd wat de enig goede reactie is in dit geval? Maak een afspraak en kom het zelf ervaren! 😉