Klik klak klik klak. De hoge hakken van de Meesteres tikken op de vloer. Ze komen steeds dichterbij. Dichterbij je lichaam, dichterbij je hoofd. Je ligt op je rug op de vloer, klaar voor de trampling. Je hoofd opzij draaiend kijk je naar de prachtige scherpe hoge hakken, die nu vlak naast je gezicht staan, slechts enkele centimeters van je ogen verwijderd. Zo van heel dichtbij lijkt de hak reusachtig en je kunt alle details goed zien.
Draag ik hoge leren laarzen en zie je het soepele, zwarte leer, of heb ik mijn pumps aan en zie je zelfs een stukje van mijn goddelijke voeten? Heb je misschien heel veel geluk en kun je zelfs mijn prachtig gelakte teennagels bewonderen? Met je blik weer naar de hak terug, zie je hoe het topje van de hakken door het gewicht van de Meesteres stevig op de grond gedrukt wordt, en je stelt je voor hoe ze jou er straks mee gaat tramplen, hoe diezelfde hakken jou zo direct naar beneden zullen drukken. Trampling, dus bovenop je staan, over je heen lopen. Dezelfde hakken die je nu alleen kunt zien zul je zo direct ook kunnen voelen. Móeten voelen, want als de Meesteres je eenmaal als deurmat of menselijk tapijtje gebruikt, kun je geen kant meer op.
Haar gewicht drukt je naar beneden en hoe langer ze blijft staan, hoe moeilijker het ademen wordt. Je vraagt je af of ze met haar volle gewicht op haar hakken zal gaan staan als ze zich op je buik bevindt, zodat haar hakken helemaal in je buik verdwijnen en je darmen opzij duwen. Zal ze de hakken daarna verplaatsen naar je borst, of naar je tepels, om daar met de scherpe kanten mooie hakafdrukken op je lijf achter te laten? Of misschien zet ze wel de zool van één laars op je lippen, met de opdracht deze helemaal schoon te likken, terwijl de andere voet plagend op zijn plek blijft en een steeds diepere indruk in je huid achterlaat.
“Zo, ben je er klaar voor”, zo haal ik je in één keer uit je gedachten en zonder het antwoord af te wachten “Komt-ie!”. Met een ferme stap op je torso blijf ik op één voet staan, de andere in de lucht. Terwijl ik op en neer wip kan je niet anders dan bij iedere keer wanneer mijn gewicht naar beneden drukt een soort “oempfff” geluid uitbrengen. Zo zie ik het graag, mijn menselijke vloerkleedjes in de problemen om adem te halen. Of om te zien hoe je allerlei vreemde gezichten trekt, van pijn vertrokken als mijn hakken in je vlees prikken, of knalrood vanwege mijn gewicht waarmee ik je verpletter.
Dat alles doe ik natuurlijk niet bij de mensen voor wie trampling nieuw is, of die niet zo goed pijn kunnen verdragen. Dan gebruik ik het niet als een vorm van marteling. Trampling kan heel goed ook met blote voeten gedaan worden, in Thailand wordt het zo zelfs als een vorm van massage gegeven. Maar goed, je bent hier nu niet in Thailand, maar bij mij in de BDSM studio in Den Haag en ik gebruik trampling natuurlijk niet als massage, maar binnen een SM sessie.
Als je wat onderdanige gevoelens hebt, kun je je misschien ook nog nuttig maken als mijn voetenbankje. Op die manier kan ik je ook uitvoerig en langdurig kennis laten maken met mijn hakken en mijn blote voeten. Eventueel nog gecombineerd met wat foot worship, waarbij je mijn voeten met de nodige aandacht mag vereren. Het gewicht is dan wel een stukje minder, maar ik kan de druk op genoeg andere manieren opvoeren. Nieuwsgierig geworden? Denk je dat je de druk aan kunt?