Je onderdanigheid tonen aan Meesteres Illucia 

Lekker onderdanig, zo zie ik je het liefst. En zo zie jij jezelf toch ook het liefst? Want of je het nou wel wilt, of niet, dat maakt helemaal niet uit. In al je onderdanigheid ben ik, jouw Meesteres, het enige dat telt. Mijn geluk en mijn plezier zijn belangrijk. Je cijfert jezelf helemaal weg en alles wat ik wil, die je. Om je Meesteres maar te behagen. Of te gehoorzamen. Toch?

Zie ik daar wat twijfel? Denk je bij jezelf “nou… alles doen… álles is wel erg veel…”? Denk je “Onderdanig ben ik wel, maar zó onderdanig nou ook weer niet.”? Zullen we eens uittesten hoe onderdanig je dan werkelijk bent? Ach, eigenlijk hoef ik dat ook niet eens te vragen. Je doet gewoon wat ik wil en daarmee uit! Zo niet, dan weet ik nog wel wat martelpraktijken te verzinnen om je streng af te straffen en je alsnog totaal te laten gehoorzamen. Reken maar dat je aan het eind van de middag als een trouw hondje door de studio kruipt, het kwijl uit je hondenbek druipend, bovenop mijn leren knielaarzen. Lekker veel leer, en lekker veel kwijl, zodat er ook lekker veel te likken valt.

Mijn eigen kleine schoothondje, trouw aan mijn voeten liggend met alleen maar oog voor mij. Bij iedere beweging, iedere vingerknip kijk je op. Wat zou de Meesteres nu weer willen, wat zou ze bedoelen? Als goede slaaf probeer je natuurlijk zo goed en zo kwaad als het gaat iedere wens van haar lippen te lezen, iedere opdracht naar volle tevredenheid uit te voeren. Maar niet iedere beweging betekent wat. Soms gaat de Meesteres alleen maar even wat anders zitten, verschuift ze alleen maar even. Net als nu.

Of nee, toch niet, ze staat op van haar stoel en tikt zachtjes met de punt van haar hoge knielaars tegen je zij. Je schuift op en maakt plaats, maar dat was blijkbaar niet de bedoeling want ze trekt je nu fel aan je haren omhoog. Met een keiharde knal tegen je wang spuugt ze je een aantal keren vol in je gezicht en sist je toe: “Zitten blijven! Precies zo!” Met nog een faceslap tegen je andere wang draait ze zich om en loopt een aantal keren om je heen. Als om je te inspecteren. Je zit op handen en knieën, je rug recht. Met je ogen naar beneden gericht zie je steeds alleen maar haar benen, gehuld in de hoge laarzen. Even blijft ze voor je uitgespreide vingers staan, dan tilt ze haar voet op en plaatst de zool bovenop je vingers. Haar andere voet gaat de lucht in en nu is al haar gewicht op één voet, bovenop je vingers die haast platgedrukt worden tussen laars en harde marmeren studiovloer.

Dan voel je ineens haar gewicht op je rug. Ze zit op je, jou gebruikend als stoeltje. De warmte van haar lijf voelt aangenaam aan, je voelt het op je blote rug door haar latex jurk heen. Gelukkig neemt daarmee de druk op je vingers ook weer af, maar hoe lang ga je haar op je rug uithouden? Vooral omdat nu je knieën het te verduren krijgen. En uit ervaring weet je, dat ook je armen na verloop van tijd moe beginnen te worden. Moe en zwaar. En uit ervaring weet je ook dat de Meesteres ruim de tijd neemt als ze op je gaat zitten en je als meubelstuk gebruikt. Of is het misbruikt?