Zwieieiep. KNAL! Mhhhhhh. Swoeoeoeoesh. KLETS! Ahhhhhhhhhhhh. Zomaar wat geluiden in de BDSM studio House of SubMission op een regenachtige middag in Den Haag. Geen weer om buiten te zijn, maar gelukkig voor jou ben je ook niet buiten, maar lig je binnen. Nou ja, gelukkig…
Je ligt stevig vastgesnoerd, voorover op het bondagebankje, de benen wijd en je billen omhoog. De geluiden van de zwiepende cane zijn nu al een tijdje te horen, het karakteristieke geluid terwijl de cane door de lucht suist. Afhankelijk van de afstand en de kracht waarmee de Meesteres slaat, is het een hoger of lager geluid, steeds gevolgd door het kletsende geluid van het rotan op je huid.
De cane als strafwerktuig
Jouw huid, die inmiddels rood is door de vele slagen die het al heeft moeten verduren tijdens deze strafsessie. Keer op keer dat zoevende geluid, waarmee je weet dat kort daarna die cane ongenadig op je billen slaat, pijn brengend, diep brandend als een doffe, scherpe pijn. Kort daarna weer gevolgd door jouw schreeuw van pijn, een kreet die gesmoord wordt door de dikke mondknevel die je nu ook al weer zo’n 15 minuten in hebt. Je merkt duidelijk het kwijl dat langs je lippen en je kin naar beneden druipt, maar je merkt niet je stijve kaken, geconcentreerd als je bent op de pijn in je billen. Dan weer links, dan weer rechts, dan weer op allebei de billen tegelijk volgt slag na slag elkaar op.
Caning met kunde en stijl
In het begin was het nog wel te verdragen, hoewel de Meesteres gelijk al met heftige slagen begon. Maar al snel was het nauwelijks nog uit te houden en gilde je de hele buurt bij elkaar. Daarop vond de Meesteres het wel welletjes met je geschreeuw en je zag ineens haar lange benen met de hoge hakken in je gezichtsveld voorbij komen. Terwijl ze nu voor je stond trok ze je hoofd aan je haren omhoog. KLETS! Een felle faceslap deed je wang gloeien. “Mond open!”, beval ze kort en voor je het wist was je mond gesnoerd met een dikke ballgag. De stiletto naaldhakken verdwenen weer uit beeld, de Meesteres stond weer achter je en was klaar om de marteling van slagen te hervatten. Maar gelukkig had je even pauze gehad, even kort de tijd om wat te herstellen, even op adem te komen. Hoewel het ademen met de ballgag in nu alleen nog maar door de neus mogelijk was… en de mondknevel voorspelde natuurlijk niet veel goeds.
Kunstwerk op je billen door caning
Op dat moment waren er nog individuele streepjes te onderscheiden, daar waar de cane gemeen en zonder genade de huid geraakt had. Inmiddels waren de billen omgevormd tot één groot rood vlak en het zou niet lang meer duren voor het eerste bloed te zien zou zijn. Zou ze zo ver gaan, de Meesteres? Tot er bloed vloeide? Of zou ze zelfs lang daarna gewoon nog verder slaan, tot de hele kont één grote bloederige massa zou zijn? Het was tenslotte een strafsessie, zonder enige genade. De tijd zou het leren. Voorlopig volgde in een ritmisch tempo al weer slag na slag, tik na tik. Net als het tikken van de regen buiten. Gelukkig lig jij binnen…